Με παράτες και κάθε επισημότητα άνοιξε -με προσχηματικό θέμα τη διαφθορά- ένας ακόμα διάλογος, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών αυτή τη φορά. Η κυβέρνηση, αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα της εκ Βρυξελλών οριζόμενης πολιτικής της, αναζητά σωσίβιο στη συναίνεση και αξιοποιεί τις ασφυκτικές πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κερδοσκόπων, για να τρομοκρατήσει το λαό (όχι ότι η κρίση και το ενδεχόμενο πτώχευσης δεν είναι πραγματικά δεδομένα), καλλιεργώντας με κάθε τρόπο τη λογική του μονόδρομου «σωτηρίας» της οικονομίας, που απαιτεί υπευθυνότητα και… εθνική ομοψυχία.
Αναζητούν συναίνεση
Με δεδομένες τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από το δικομματισμό, είναι φανερό ότι η από την πλευρά της κυβέρνησης πρόσκληση κάθε φορά σε διάλογο έχει γίνει μόνιμη επωδός για τη με δημοκρατικό μανδύα προώθηση αντιλαϊκών πολιτικών. Αμέσως μετά τις εκλογές η κυβέρνηση άνοιξε το διάλογο για το ασφαλιστικό με προδιαγεγραμμένες προοπτικές και κατευθύνσεις, τις επόμενες μέρες ανοίγει και ο… διάλογος για το φορολογικό και πάει λέγοντας. Αν θυμηθούμε και το διάλογο που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση για την Παιδεία και πού κατάληξε, αλλά και πολλά ακόμα παραδείγματα από το πολύ πρόσφατο παρελθόν, τα συμπεράσματα είναι προφανή.
Επιπλέον, το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση έδειξε περισσή βιασύνη να προωθήσει έναν καταιγισμό «θεσμικών μεταρρυθμίσεων» από τις πρώτες μέρες της εκλογής της (αλλαγές που συνοδεύτηκαν και από το ανάλογο επικοινωνιακό μπαράζ), επιβάλλεται να προβληματίσει ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο. Είναι πλέον προφανές ότι επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί ένας αποπροσανατολιστικός θεσμικός μανδύας πίσω από τον οποίο ο πυρήνας της κυβερνητικής πολιτικής παραμένει νεοφιλελεύθερος, και αποδοτικός για τους λίγους και εκλεκτούς.
Μεθοδικά χτίζουν μονόδρομους
Όλο το προηγούμενο διάστημα στήνεται μεθοδικά το σκηνικό της νέας επίθεσης. Με την αμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ επιχειρείται να στηθεί ένα ιδιότυπο σκηνικό οικονομικού τρόμου, που απειλεί –σύμφωνα με τον πρωθυπουργό– ακόμα και την «εθνική μας κυριαρχία».
Τα μαντάτα από το διευθυντήριο των Βρυξελλών κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο απειλητικά, οι απειλές των αγορών γίνονται σταδιακά πράξη, και τα σενάρια για εφαρμογή του τάδε ή του δείνα μοντέλου για την «εξυγίανση» πάνε κι έρχονται, μεγεθύνοντας τη θολούρα και διαμορφώνοντας κλίμα «έκτακτης ανάγκης». Το πλαίσιο ώστε οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ να είναι στην ίδια ευρωενωσιακή νεοφιλελεύθερη ρότα έχει διαμορφωθεί. Και σε αυτό το πλαίσιο με κάθε τρόπο καλλιεργείται η πεποίθηση ότι η νέα επίθεση εναντίον των λαϊκών στρωμάτων είναι μονόδρομος. Επιχειρείται να φανεί ως «αναγκαίο κακό» και μοναδική λύση διεξόδου.
Το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών της Τρίτης υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (με πρόσχημα τη διαφάνεια), και η εμφάνιση του πρωθυπουργού στο Ζάππειο την προηγούμενη μέρα, έρχονται πάνω στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί και, επενδύοντας στην «ανάγκη για διάλογο, εθνική ενότητα και ομοψυχία», επιχειρούν να προβάλλουν τη συναίνεση ως ύψιστο καθήκον κάθε πολιτικής δύναμης, αφού άλλος δρόμος –σύμφωνα με την κυβέρνηση– για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο δεν υπάρχει.
Ο πρωθυπουργός μπορεί από το Ζάππειο να θέλησε να εμφανιστεί επικοινωνιακά επιτιθέμενος στο κεφάλαιο και τους έχοντες, ωστόσο την επόμενη κιόλας μέρα από τη Βρετανία, κατά τη διάρκεια τηλεδιάσκεψης με ξένους θεσμικούς επενδυτές, όπου έδινε τα… διαπιστευτήριά του, ο Γ. Παπακωνσταντίνου έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: Αφού τόνισε ότι δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο, επισήμανε ότι «η Ελλάδα θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να μειώσει το έλλειμμα. Θα δείτε τα αποτελέσματα κατά το πρώτο τρίμηνο του 2010». Και, για να γίνει ακόμα πιο πειστικός για την υποχρεωτική υλοποίηση όσων λέει, σημείωσε ότι βάσει της 9ης παραγράφου του άρθρου 104 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η Ελλάδα θα ελέγχεται για την εκτέλεση του προϋπολογισμού σε μηνιαία βάση.
Εξειδικεύοντας τις ανακοινώσεις Παπανδρέου, ο Γ. Παπακωνσταντίνου «διευκρίνισε» ότι η περικοπή των επιδομάτων κατά 10%, που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, σημαίνει μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 4%, και δεσμεύτηκε στους θεσμικούς επενδυτές για αποκρατικοποιήσεις, εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και περαιτέρω αύξηση των εσόδων από τους έμμεσους φόρους – με στόχο το έλλειμμα να μειωθεί στο 8,7% (9,1% ήταν ο αρχικός στόχος) μέχρι το τέλος του 2010.
Μάλιστα, όταν ρωτήθηκε από τους θεσμικούς επενδυτές πώς θα περάσει τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούν οι Βρυξέλλες και οι αγορές, σημείωσε χαρακτηριστικά ότι η πλειοψηφία των 160 βουλευτών καθιστά πιο εύκολη τη διαδικασία να περάσει νόμους και διαβεβαίωσε (άκουσον-άκουσον!) ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο κοντά στα συνδικάτα και είναι πιο εύκολο να κερδίσει τη συγκατάθεσή τους…
Την ίδια ώρα, η Αριστερά αδυνατεί να απαντήσει. Αδυνατεί να πείσει το λαό ότι υπάρχει διέξοδος. Αδυνατεί να προβάλλει το δικό της πειστικό όραμα κόντρα στο μονόδρομο που καλλιεργεί ο δικομματισμός. Αδυνατεί να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού και να οργανώσει μαζικούς, ενωτικούς και αποτελεσματικούς αγώνες, που θα φράξουν το δρόμο στη νέα, ακόμα χειρότερη λαίλαπα που έρχεται.
Χωρίς σχέδιο, χωρίς τη θέληση να συσπειρώσει τους εργαζόμενους, τους νέους, τους άνεργους, τους ξένους εργάτες σε ένα ενιαίο πανεργατικό μέτωπο αντίστασης, μέχρι στιγμής αρνείται, ακόμα και υπ’ αυτές τις ευνοϊκές για την ίδια αντικειμενικές συνθήκες, να γίνει πρωταγωνιστική δύναμη, η οποία θα βάζει την ατζέντα της αντιπολίτευσης, θα οικοδομεί μέτωπα, θα αλλάζει συσχετισμούς και, τελικά, θα ανοίγει δρόμους.
Στη γραμμή Καραμανλή
Ποιος δεν θυμάται τις προεκλογικές διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι «λεφτά υπάρχουν»; Ποιος δεν θυμάται τις εξαγγελίες ότι το «νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών» δεν θα φορτωθούν οι εργαζόμενοι; Ποιος ξεχνά τις καταγγελίες στις «ανάλγητες» προτάσεις του Κ. Καραμανλή για τη θεραπεία-σοκ που πρότεινε σε βάρος των εργαζομένων;
Δύο μήνες μετά τις εκλογές έχουμε επιστροφή στις ιδέες Καραμανλή. Αυτές που καταδίκασε με την ψήφο του ο κόσμος. Αυτές που διαβεβαίωνε ο Γ.Α. Παπανδρέου ως αναποτελεσματικές.
Οι διεθνείς πιέσεις των αγορών και της ΕΕ αποτελούν πρόσχημα. Είναι το ανάλογο της «δημοσιονομικής απογραφής» που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την πιο βάρβαρη επίθεση σε βάρος του κόσμου της δουλειάς.
• Ο κοινωνικός διάλογος του Λοβέρδου μας επιστρέφει στην εποχή των Σιούφα-Γιαννίτση. Με ανατίναξη του δημόσιου χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, με αύξηση των ορίων εργασίας, με μείωση των συντάξεων, με ενίσχυση του ιδιωτικού πυλώνα της ασφάλισης, με νέες σκανδαλώδεις ελαφρύνσεις για την εργοδοσία. Το φάντασμα της ENRON και των δομημένων ομόλογων επιστρέφει πάνω από τα κεφάλια όλων των ασφαλισμένων.
• Το Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα του Παπακωσταντίνου ξαναγράφει τον προϋπολογισμό του 2010 σύμφωνα με τους τρομοκρατικούς εκβιασμούς της Κομισιόν. Νέα μέτρα προβλέπεται να παρθούν , νέοι φόροι να επιβληθούν, περισσότερες περικοπές προβλέπονται στις κοινωνικές δαπάνες αν το απαιτήσουν οι αγορές. Με σκυμμένο το κεφάλι στη διεθνή κερδοσκοπία, με συνεχείς υποχωρήσεις στις αγορές, η κυβέρνηση καμώνεται ότι υπερασπίζει με «σχέδιο» την αμφισβήτηση της «εθνικής μας κυριαρχίας»
• Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στο Ζάππειο υπόσχονται δεινά στο λαό και νέα προνόμια στην οικονομική ολιγαρχία. Αυξήσεις στο όριο του πληθωρισμού για τους εργαζόμενους. Ανατροπή του ασφαλιστικού στο πρώτο εξάμηνο του 2010. Μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Νέος γύρος ξεπουλήματος δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών και της δημόσιας περιουσίας. Πάγωμα προσλήψεων στο δημόσιο. Αύξηση των φορολογικών βαρών σε πρώτη φάση κατά 4 δισεκατομμύρια ευρώ. Μείωση των κοινωνικών δαπανών. Αυτό, μεταξύ άλλων είναι το κυβερνητικό σχέδιο για την επόμενη τετραετία. Και δίπλα σε αυτά τα μέτρα, νέες παροχές στον επιχειρηματικό κόσμο με άξονα το ΕΣΠΑ, την επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων και την εκπόνηση νέου αναπτυξιακού νόμου.
Η κυβερνητική εναλλαγή είναι φανερό ότι δεν φέρνει τίποτα περισσότερο από τη συνέχιση της ίδια πολιτικής, με ακόμα πιο δυσμενείς για τους εργαζόμενους επιπτώσεις.
Κείμενα: Μιχάλης Σιάχος