Παρακάτω αναδημοσιεύουμε από την «Αυγή» ένα άρθρο της Τζίνας Πολίτη, πανεπιστημιακού, για το πως διασπάστηκε η συνδικαλιστική παράταξη «Συσπείρωση» στους πανεπιστημιακούς και παραδόθηκε η ΠΟΣΔΕΠ στο «εκσυχρονιστικό» μπλοκ. Η Τζίνα Πολίτη ήταν υποψήφια βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές.
I.Πρόσφατα, στην «Αυγή», διαβάζουμε συχνά για τα τεκταινόμενα στην ΠΟΣΔΕΠ, την « Ιερά Συμμαχία» ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., και Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ. Αναφέρω ενδεικτικά την πρόταση που σχολιάστηκε ευρέως για πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στην εγχώρια τρομοκρατία, πρόταση που θυμίζει εκείνη της Επιτρόπου κ. Μ. Δαμανάκη για πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ σε ένδειξη συμπαράστασης μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου.
Στις, 2.12. 2009, διαβάζω ότι η ΠΟΣΔΕΠ καλεί «όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου να τοποθετηθούν έμπρακτα και ξεκάθαρα» απέναντι «στα διαχρονικά φαινόμενα των καταλήψεων και των λειτουργιών και δράσεων εντός των πανεπιστημιακών χώρων», που συνιστούν «την ουσιαστική κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου». Δεν θα ήθελα να αναφερθώ εδώ στη δράση των δύο πανεπιστημιακών, συνδικαλιστικών παρατάξεων – ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ – που στο παρελθόν, όχι μόνο στήριζαν και προέτρεπαν το φοιτητικό σώμα να προβαίνει σε καταλήψεις, αλλά τηρούσαν σιγή ιχθύος όταν οι φοιτητές μπουκάρανε ως ταύροι σε υαλοπωλείο προκειμένου να διαλύσουν γενικές συνελεύσεις Τμημάτων, Σχολών και Συγκλήτου.
Οι καιροί όμως αλλάζουν. Έτσι, αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει σήμερα είναι: Πως φτάσαμε ως εδώ; Πώς στον αγώνα ενάντια στον νεοφιλελεύθερο Νόμο Γιαννάκου (που σήμερα αποκαλύπτεται παγκοσμίως η αναποτελεσματικότητα και η εκπαιδευτική «γύμνια» του), μια μεγάλη μερίδα συντρόφων και συντροφισσών συνομιλούσαν και συνεργαζόντουσαν με την κ. υπουργό για την εφαρμογή του; Πώς φτάσαμε τελικά στη διάσπαση της συνδικαλιστικής μας παράταξης και γιατί όλα αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα αποσιωπήθηκαν και μπήκαν «κάτω από το χαλί» όπου και παραμένουν;
Δεν νομίζω πως είναι τώρα η στιγμή για να μας απασχολήσει το σύνθετο, θεωρητικό πρόβλημα του αν και για ποιους λόγους η Ανανεωτική Αριστερά, ερήμην των καλών της προθέσεων, ακολούθησε γενικότερη συντηρητικοποίηση των λαών της Ευρώπης. Γιατί πιστεύω πως πέρα από την όποια ιδεολογικοπολιτική μετατόπιση, το πρόβλημα στον ΣΥΝ εντοπίζεται στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, τους ανταγωνισμούς και την πολιτική των «ισορροπιών» που διεξάγεται εδώ και χρόνια στο κόμμα. Προκειμένου όμως να γίνει πιο αντιληπτή αυτή μου η παρατήρηση, κρίνω απαραίτητη μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν και ζητώ την επιείκεια σας αν το «ύφος» μου τρέπεται φορές προς το «αυτοβιογραφικό».
II.Ήταν η τελευταία προγραμματισμένη πορεία για το Άρθρο 16 αλλά και για τον Νόμο Γιαννάκου που ψηφιζόταν εκείνη τη μέρα (αυτό γιατί το ξεχνάμε;) και αμφιταλαντευόμουν αν έπρεπε να πάω ή όχι δεδομένου ότι ο ορθοπεδικός μου με είχε συμβουλέψει να μην καταπονώ τις φθαρμένες αρθρώσεις μου με νεανικές, «επαναστατικές» εξάρσεις. Έλα όμως που το υπέρ-εγώ μου διέταζε αλλιώς, απειλώντας με πως αν δεν πάω θα υπέφερα από τύψεις;
Μια και δυο λοιπόν φόρεσα το μπουφάν μου (με την κουκούλα) και κατηφόρισα προς τα Προπύλαια. Ήδη, στην Πανεπιστημίου, είχε συγκεντρωθεί το φοιτητικό πλήθος κρατώντας πανώ και φωνάζοντας συνθήματα. Προχώρησα προς τα Προπύλαια προκειμένου να συναντηθώ εκεί με τους πανεπιστημιακούς και να συνταχτούμε και εμείς για την πορεία. Ήταν μια μέρα συννεφιασμένη και φυσούσε αέρας δυνατός. Καθώς πλησίαζα, είδα στη μέση της πλατείας να περιμένει μόνος ο Λάζαρος Απέκης μαζί με μια ακόμα συντρόφισσα. Άλλος κανείς. Ως τη στιγμή που ξεκίνησε η πορεία, ήμασταν μόνο εμείς οι τρεις και τα περιστέρια που αμέριμνα έκοβαν βόλτες γύρω μας. Σκέφτηκα τότε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και την κινηματογραφική λήψη αυτής της στιγμής – ο μόνος που θα μπορούσε, μέσα από αυτή την εικόνα της εγκατάλειψης, να συλλάβει το βαθύτερο, πολιτικό της νόημα.
Ήταν η πιο θλιμμένη πορεία της ζωής μου. Ήξερα, βέβαια, ότι ο Απέκης ήταν ήδη στο στόχαστρο διαφόρων ηγετικών φυσιογνωμιών του συνδικαλιστικού μας χώρου, η ταπεινή μου άποψη, ωστόσο, ήταν πως όσο και αν διαφωνούσε κανείς με τη «στρατηγική» του, δεν μπορούσε να «αδειάζει» την ώρα του αγώνα αυτόν που, εκ της θέσεώς του, είχε επωμιστεί την οργάνωση των κινητοποιήσεων. Πόσο μάλλον που αυτές οι κινητοποιήσεις συνέβαλλαν τα μέγιστα στη στήριξη της κοινοβουλευτικής μας ομάδας που πάλευε μόνη της μέσα στη Βουλή για το Άρθρο 16. Η κριτική μπορούσε να περιμένει.
Από τότε, πέρασε καιρός. Μεσολάβησαν τα Δεκεμβριανά και ο ΣΥΝ βρέθηκε πάλι στο στόχαστρο τόσο των «εκτός» όσο και των «εντός». Η «γραμμή», που ήθελε το κόμμα να αντιμετωπίσει κριτικά και σε βάθος το κοινωνιολογικό αυτό φαινόμενο της αυθόρμητης εξέγερσης της νεολαίας και να μην τροφοδοτεί το «σύνδρομο του φόβου» που καλλιεργούσαν στους πολίτες τα άλλα κόμματα και τα ΜΜΕ, αλλοιώνοντας έτσι όχι μόνο τα βαθύτερα αίτια αυτής της εξέγερσης αλλά και την εικόνα των εξεγερμένων παιδιών, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη «συνετή» γραμμή της ανανεωτικής τάσης, που απευθυνόταν στο συναίσθημα των φιλήσυχων πολιτών, διαχωρίζοντας έτσι τη δική της πολιτική «φυσιογνωμία» από εκείνη των «αντισυστημικών» συντρόφων που εξέθεταν το Κόμμα. Λίγους μήνες αργότερα, οι ίδιοι αυτοί σύντροφοι συμμετείχαν σε φιέστες για τα σαράντα χρόνια από τον Μάη του 1968!
Το ιδεολογικοπολιτικό αυτό ρήγμα, που προβλημάτισε βαθύτατα τη βάση δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο συζήτησης και ανάλυσης στο Κόμμα. Τα ηγετικά στελέχη «έκλεισαν τα μάτια» και το έσπρωξαν κι αυτό «κάτω από το χαλί». Έτσι, φτάσαμε στον Απρίλιο του 2009, με επικείμενες τον Μάιο τις εκλογές στην ΠΟΣΔΕΠ και τις ευρωεκλογές τον Ιούνιο. Η συνδικαλιστική μας παράταξη συγκάλεσε για τις 25-26 Απριλίου Πανελλαδική Συνέλευση των ΑΕΙ. Δεν ξέρω ακριβώς τι είχε προηγηθεί, όντας μακριά από τα «κέντρα» αποφάσεων, ένα πράγμα ωστόσο ήταν για μένα προφανές από τις τοποθετήσεις των υπευθύνων. Η «γραμμή» ήταν: καταδίκη της πολιτείας Απέκη και μια πιο συμβιβαστική, «συντηρητική» πλατφόρμα.
Ήμουν η μόνη που θεώρησα καθήκον μου τουλάχιστον να υπερασπιστώ την προσφορά του συντρόφου Απέκη στον αγώνα για το Άρθρο 16 και να θέσω τους συναδέλφους μπροστά στο ερώτημα: καταδίκαζαν την κατάληψη από τους φοιτητές μας της Συγκλήτου του ΑΠΘ με αίτημα να τεθεί τέλος στο επαίσχυντο καθεστώς της ενοικιαζόμενης εργασίας για την καθαριότητα, ή όχι; Απάντηση δεν πήρα. Στο μεταξύ, το κόμμα επένδυε ασύστολα στο τραγικό συμβάν της Κωνσταντίνας Κούνεβα!
Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Αφανισμός του Απέκη και φιάσκο στην ΠΟΣΔΕΠ! Όμως, παρά την απαίτηση της βάσης, και αυτό το «περιστατικό» μπήκε κάτω από το χαλί με την υπόσχεση ότι θα «έβγαινε» μετά τις ευρωεκλογές. Το είδε κανείς; Αντίθετα, μαζί με άλλα πολλά που ακολούθησαν παραμένει ακόμα εκεί! Η πολιτική των εσωκομματικών «ισορροπιών» όχι μόνο συνεχίστηκε, αλλά έφτασε να ξεπεράσει και αυτήν ακόμα των ακροβατών του τσίρκου!
Το πρόβλημα που ίσως κληθεί να αντιμετωπίσει το κόμμα τώρα είναι το εξής: Τι στάση θα κρατήσει η κοινοβουλευτική μας ομάδα αν η ΠΟΣΔΕΠ υποβάλλει την παραπάνω πρόταση στη Βουλή, που σίγουρα θα τύχει της ένθερμης υποστήριξης του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., και του ΛΑΟΣ; Γιατί, η πρόταση αυτή δεν είναι τόσο «αθώα» όσο φαίνεται. Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε διάσταση την κοινοβουλευτική μας ομάδα. Και τότε τι γίνεται; Πάλι κάτω από το χαλί ; Πάλι καντρίλιες και ιδιοτελείς συμβιβασμοί, ή μήπως θα είναι η αφορμή για να πραγματοποιηθούν τα ρηθέντα από τον σ. Κύρκο; Σύντροφοι της Κουμουνδούρου, έχουμε το δικαίωμα να ξέρουμε. Από τώρα. Τη «διαλεύκανση» του θέματος πρέπει να αναλάβει η Κεντρική Επιτροπή.
Τζίνα Πολίτη, πανεπιστημιακός