Η Αριστερά πρέπει να τολμήσει
Βασίλης Δημόπουλος *
Για να χαρακτηρίσουμε τη σημερινή κατάσταση της Αριστεράς θα πρέπει πρώτα να χαρακτηρίσουμε το σημερινό κόσμο, γιατί από αυτό προκύπτουν και οι υποχρεώσεις της Αριστεράς. Ζούμε σε μια εποχή που ποτέ άλλοτε μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ο καπιταλισμός δεν είχε δείξει με τέτοιο φανερό τρόπο την απληστία και την βαρβαρότητά του. Και ενώ ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός σαρώνει τα πάντα και στη χώρα μας με τη διαμεσολάβηση του δικομματισμού που επηρεάζει ιδεολογικά και πολιτικά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η αριστερά αδυνατεί να ορθώσει εμπόδια και να εκφέρει δημόσιο λόγο μιλώντας για τα αυτονόητα, όπως:
-Γιατί ενώ παράγεται τεράστιος πλούτος με τη συμβολή των εργαζομένων και της τεχνολογίας, αυτός ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια και εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν;
-Γιατί, ενώ η νέα τεχνολογία μπορεί να παράγει περισσότερα προϊόντα σε λιγότερο χρόνο, αντί να μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος αυξάνεται;
-Γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις της «ισχυρής Ελλάδας» του σήμερα είναι κατώτεροι από αυτούς της «Ψωροκώσταινας» του χθες;
-Γιατί καθημερινά να σκοτώνονται αθώα παιδιά προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα στρατηγικά σχέδια των ιμπεριαλιστών;
Γιατί δημόσια αγαθά – δημιουργήματα του ανθρώπινου πνεύματος και της εργασίας – όπως η παιδεία, η υγεία , ο πολιτισμός πρέπει να γίνονται εμπόρευμα;
-Γιατί;…γιατί;…Μακρύς ο κατάλογος.
Όλα αυτά τα αυτονόητα που ο ιδεολογικός οδοστρωτήρας της εξουσίας μέρα με τη μέρα τα εξαφανίζει και από τα τελευταία μυαλά έχει καθήκον η αριστερά να τα ξαναθυμίσει και να οικοδομήσει αγωνιστικό, διεκδικητικό μέτωπο. Και δυστυχώς σήμερα είναι πολύ πίσω από αυτή την αναγκαιότητα.
Βέβαια οι λόγοι αυτής της αδυναμίας είναι πολλοί. Ιστορικοί, πολιτικοί, ιδεολογικοί κλπ. Στη σημερινή όμως συγκυρία σημαντική αιτία αυτής της αδυναμίας είναι ο πολυκερματισμός της και η απουσία ενωτικής δράσης.
Αυτή η ενωτική δράση όχι μόνο θα πρόσθετε δυνάμεις αλλά θα τις πολλαπλασίαζε μιας και θα την καθιστούσε ως κοινό σημείο αναφοράς σε πάρα πολλούς σκεφτόμενους και ανησυχούντες αλλά μη δυνάμενους στη μοναχικότητά τους να συνδράμουν σε κάτι συλλογικό. Αυτή η ενωτική δράση θα δημιουργούσε και τις κατάλληλες συνθήκες συζήτησης για να δοθούν απαντήσεις στα προβλήματα του σήμερα, στα ερωτήματα του χθες και ν’ ανιχνευτούν δρόμοι για το αύριο.
Έτσι λοιπόν η αριστερά εάν θέλει να πάψει να φαντάζει κουρασμένη, αμήχανη, αυτομαστιγούμενη, αναποτελεσματική και τελικά αφερέγγυα δεν έχει παρά να το τολμήσει.
Νομίζω ότι επικεντρώνεται πολύ σε οργανωτικά θέματα, όπως πρόγραμμα, συσκέψεις κλπ. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα δεν οφείλετα σε οργανωτικά λάθη και παραλείψεις αλλά στην ανθρώπινη βούληση. Πιστεύω πως όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες στο παρελθόν έχουν δείξει ότι στην αριστερά σήμερα ηγούνται διάφοροι ηγέτες και ηγετίσκοι που ο καθένας για δικούς του λόγους βολεύεται με αυτή την κατάσταση.
Άλλοι προτιμούν να έχουν τους οπαδούς τους περιχαρακωμένους γιατί φοβούνται ότι αν αρχίσουν να κάνουν «κακές» παρέες θα χάσουν τους μισούς. Άλλοι φλερτάρουν με τον κυβερνητισμό, τη διαχείριση και τα πόστα και θέλουν να έχουν το δικό τους μηχανισμό διαπραγμάτευσης. Άλλοι πάλι θέλουν να διατηρήσουν το «αρματωλίκι» τους για να νιώθουν στρατηγοί. Και άλλοι γιατί φοβούνται το διαφορετικό. Και ούτε πρόκειται οι συγκεκριμένοι ν’ αλλάξουν νοοτροπία. Οπότε μόνη διέξοδος είναι ο κόσμος της αριστεράς να τους ξεπεράσει και ξεκινώντας από κινηματική ενωτική δράση να γυρίσει σελίδα.
Δεν επιζητώ την έκπληξη. Θα ήμουν ικανοποιημένος αν υπήρχε μια αναγνωρίσιμη εκλογική καταγραφή έτσι ώστε κάθε φορά που μοιράζουμε στο δρόμο ένα χαρτί ή κολλάμε μια αφίσα ο κόσμος να μας αναγνωρίζει από ποια παράταξη είμαστε και να μη μας βλέπει σαν εξωγήινους. Και αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει πράξη.
*Φυσικός – πρώην γραμματέας Α ΕΛΜΕ Αχαϊας, [email protected]