Πριν καν συμπληρωθούν οι μισές από τις πρώτες 100 μέρες αλλαγών που θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ υπάρχει μια πραγματικότητα στη χώρα, που οδηγεί σε νέο τούνελ σκληρής λιτότητας και έκτακτων μέτρων –”γύψο” το έλεγαν κάποτε– παρά τα προπαγανδιστικά εφέ με τα οποία προσπαθεί να μας φλομώσει η διαφημιστική του ΠΑΣΟΚ.
Με τον πιο κυνικό τρόπο το οικονομικό επιτελείο, σε πλήρη συμμόρφωση με τις υποδείξεις της ΕΕ και του κ. Αλμούνια (και με “μπουλντόγκ” εκφραστή τον άγριο Πάγκαλο), ανακοινώνει περικοπές και απολύσεις (αρχίζοντας από τα stage). Με αποτέλεσμα τουλάχιστον 25.000 άνθρωποι, θύματα των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων (που σχεδίασε και προωθεί η ΕΕ και οι κυβερνήσεις εδώ και 20 χρόνια) και της πελατειακής διαπλοκής-ομηρίας που εφάρμοσε ο πλήρης ημερών δικομματισμός, να βρεθούν στο δρόμο. Και το “μπουλντόγκ”, με απύθμενο θράσος, να δηλώνει πως όσοι προσλήφθηκαν προεκλογικά δεν θα πληρωθούν καν για το χρόνο που δούλεψαν, και ότι για όποιον τυχόν διαφωνεί υπάρχουν και τα δικαστήρια! Η απόφαση για “κόψιμο” των stage έχει να κάνει με εντολή “να μην υπάρχει το κονδύλι αυτό στο νέο προϋπολογισμό”. Για να αντισταθμιστεί το βάρος και το κόστος που θα φέρουν τα έκτακτα μέτρα σκληρής λιτότητας, για να αντιμετωπιστούν τυχόν αντιδράσεις, επιστρατεύεται μια επιχείρηση επίδειξης “κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης”, “αναδιανομής πλούτου προς όφελος των ασθενέστερων” με το έκτακτο επίδομα, που θα δοθεί σε δύο δόσεις, σε ορισμένες ομάδες (ενώ έχουν ξεχαστεί άλλες) και με πλήθος από χειριστικά τεχνάσματα και προχειρότητα (π.χ. το επίδομα θέρμανσης καταργείται γιατί υποτίθεται πως συμπεριλαμβάνεται στο έκτακτο επίδομα). Η πρώτη δόση θα δοθεί μέχρι τα Χριστούγεννα, η άλλη “οσονούπω”, μέσα στο 2010…
Η “σοσιαλιστική” αντίληψη του ΠΑΣΟΚ για την αναδιανομή του πλούτου, σημαίνει προκλητική ελεημοσύνη για εκατομμύρια ανθρώπους. Σημαίνει ότι παίρνει ψίχουλα από τους πολύ πλούσιους και δίνει ψίχουλα επαιτείας της τάξης των 60 λεπτών έως δύο ευρώ την ημέρα στα εκατομμύρια θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του δικομματισμού, αφήνοντας μάλιστα εκτός άλλους τόσους φτωχούς (μπλοκάκηδες, ευέλικτους, stage, μακροχρόνια ανέργους κ.λπ.).
Το μέγεθος της πρόκλησης και του άθλιου πολιτικού χειρισμού είναι τεράστιο. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι ενώ –φανερά τουλάχιστον– ο δικομματισμός έδωσε 28 δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες, σήμερα ζητά ως έκτακτη εισφορά από τους κεφαλαιοκράτες μόνο 1 δισ. Επιπλέον, μόλις μια μέρα μετά τις παράτες του μέτρου, η κυβέρνηση καταθέτει το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2010, το οποίο προβλέπει επιπλέον έσοδα 5 δισ. ευρώ, κυρίως από αύξηση των έμμεσων φόρων. Αυτό σημαίνει ότι η ελεημοσύνη του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης θα επιστραφεί πολλαπλάσια μέσω των έμμεσων φόρων, κάτι που (σε συνδυασμό με την εισοδηματική πολιτική που προαναγγέλλεται) υπόσχεται ακόμα πιο εκρηκτική φτωχοποίηση.
Η πρόκληση είναι μεγαλύτερη όταν το νέο λόμπι που κυβερνά νομίζει ότι έχει να κάνει με ένα λαό ζητιάνων, που με λίγα ψίχουλα ελεημοσύνης θα αρχίσει τους τεμενάδες στους κυβερνήτες. Η νέα ζητιανοποίηση των εργαζομένων κι ανίσχυρων της κοινωνίας είναι μεθοδευμένη και πολλαπλά εκμεταλλεύσιμη.
Την ίδια στιγμή οι Κινέζοι βρίσκονται στο λιμάνι, κι όλος ο πολιτικός κόσμος δηλώνει πως θα σεβαστεί τις διεθνείς συμβάσεις που έχουν υπογραφεί – άσχετα αν οι συμβάσεις αυτές δεν σέβονται τη χώρα και τους εργαζόμενους, και ο πολιτικός κόσμος κάνει τον “κινέζο” μπροστά στην καταιγίδα που έρχεται. Οι “ασπιρίνες” της έκτακτης εισφοράς δεν γιατρεύουν τίποτα, τα ΜΑΤ δεν καταπραΰνουν κανένα πόνο, τα δικαστήρια και οι απειλές ενάντια σε απεργίες και αγώνες δεν καταργούν τα προβλήματα και την οργή. Οι υποσχέσεις και τα “θα” μόνο μια μικρή παράταση μπορούν να προσφέρουν, ενώ οι διαπραγματευτές (τύπου Ανωμερίτη) δεν φέρνουν εύκολα αποτελέσματα. Τα γαβγίσματα του Μίχαλου (γόνου του γνωστού οίκου Μίχαλων) και οι νουθεσίες όλων ενάντια στους απεργούς στο λιμάνι δείχνουν τα όρια ανοχής και αντοχής (και υποκριτικής ευαισθησίας) του αστικού κόσμου απέναντι στις απεργίες και τους αγώνες. Κάνουν όλοι τον “κινέζο” προσπαθώντας να διαχειριστούν την κρίση προς όφελος των μεγάλων και με την υπόδειξη των μεγάλων. Οι υπουργοί συσκέπτονται με πρεσβευτές, γίνονται επισκέψεις και ταξίδια, προσκλήσεις για συνομιλίες και διαβουλεύσεις κ.λπ., ώστε να τιμήσουμε τις εμπορικές και πολιτικές συμμαχίες μας με τον κόσμο των ισχυρών. Και φυσικά κανένας από τους “ζητιάνους” δεν ενδιαφέρεται για το τι θα γίνει στην κούρσα διαδοχής στη ΝΔ, ή ποιος θα είναι ο νέος γενικός γραμματέας του τάδε υπουργείου, ή πόση επιτυχία θα έχει η… Άντζελα Γκερέκου στο χώρο του τουρισμού.
Η τεράστια σημασία των αγώνων που ξετυλίγονται –δείχνοντας ότι δεν υπάρχει καμιά περίοδος χάριτος όταν τα στομάχια πεινάνε– είναι προφανής, και μάλιστα εδώ βρίσκεται η μεγάλη δοκιμασία της “εναλλαγής”: Πώς θα αντιμετωπίσει το διογκούμενο κύμα οργής – ανασφάλειας – αγανάκτησης – φτώχειας; Πώς θα αντιμετωπίσει την αποκάλυψη της κοροϊδίας και της αθέτησης των υποσχέσεων έστω και ελάχιστης καλυτέρευσης; Πώς να πειστεί κανείς ότι το νέο σχήμα με τα μέτρα που θα πάρει –έστω κι αν χωρίς πρωτοτυπία τα φορτώσει στην κακιά Δεξιά– είναι “λιγότερο χειρότερο” από την κυβέρνηση Καραμανλή; Τι θα γίνει όταν ο κόσμος τσαντιστεί με τη φάρσα της “εναλλαγής” και την υποκρισία; Τι θα γίνει αν τα λιμάνια βρεθούν μαζί με τους ευέλικτους εργαζόμενους, οι κάτοικοι που αρνούνται να πληρώσουν τα διόδια με τους αγρότες, οι μαθητές και οι φοιτητές με τους εκπαιδευτικούς στους δρόμους, σε απεργίες και διαδηλώσεις, σε κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες;
Όσο κι αν η “εναλλαγή” λειτουργεί σε ένα βαθμό σαν ασφαλιστική δικλείδα εκτόνωσης και χειρισμού, υπάρχει η δυνατότητα, υπάρχει το υλικό υπόστρωμα για να ξετυλιχθούν μεγάλοι αγώνες και ξεσπάσματα. Υπάρχει σε πολιτικό επίπεδο η δυνατότητα να αναπτυχθεί και να παίξει ρόλο ένα ζωντανό ρεύμα αγώνων και πραγματικής αντιπολίτευσης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και το δικομματισμό. Αυτό το ζωντανό ρεύμα μπορεί να ταράξει την ηρεμία των πάσης φύσεως “κινέζων” οι οποίοι ποντάρουν στην εφαρμογή των φαρμάκων που θέλει το κεφάλαιο και η ΕΕ, και άρα μεριμνούν για “την τάξη, την ασφάλεια, την ηρεμία, τη σταθερότητα, την υπευθυνότητα”… Η Αριστερά, η ριζοσπαστική Αριστερά, η κομμουνιστική Αριστερά πρέπει να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και τη δράση της συμβάλλοντας στην ανάπτυξη αυτού του ζωντανού ρεύματος που θα αλλάξει τους συσχετισμούς παντού και θα χαλάσει το πάρτι της “εναλλαγής”. Αυτού του ρεύματος που θα συγκρουστεί με το “για την πάρτη μου” του σάπιου κόσμου της αστικής τάξης. Μας θέλουν ζητιάνους και κάνουν τους “κινέζους”. Εμείς με τους αγώνες θα φέρουμε καλύτερες μέρες, για εμάς τους πολλούς! Έτσι κι αλλιώς η ιστορία γράφεται με πραγματικά ερωτήματα: Ή εμείς ή αυτοί! Αυτοί την κρίση, εμείς τη λύση! Αυτό είναι το μόνο ρεαλιστικό πρόγραμμα, η μόνη πραγματική αντιπολίτευση παντού.
