Είμαστε 2.000.000
Δέν είμαστε 25.000
Προκύρηξη από το www.dikaioma.gr
Γιατί τόσοι είναι σήμερα συνολικά οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι ευέλικτοι. Τόσοι είναι όλοι μαζί όσοι περιμένουν στις ουρές του ΟΑΕΔ, όσοι δουλεύουν μαύρα, χωρίς δικαιώματα, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, χωρίς να ξέρουν τι θα κάνουν και πού θα βρίσκονται αύριο, σε εργολαβίες, ενοικιαζόμενοι, με μπλοκάκι, με stage.
Ποιος λέει “Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών”;
Ποιος λέει “Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας”;
Ποιος λέει “Το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει”;
Όχι, δεν τα λέμε εμείς αυτά. Τα λέει το Σύνταγμα, στο άρθρο 22. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που μιλάνε για το Σύνταγμα και τη νομιμότητα; Ποια κυβέρνηση υπεράσπισε το δικαίωμα στην εργασία και την ασφάλιση; Πότε και π’ως; Ας γίνουμε λοιπόν εμείς η γενιά του άρθρου 22, τα δύο εκατομμύρια των πολιτών –εργαζόμενων, άνεργων και απασχολήσιμων– που σπρώχνονται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής.
Λέμε “φτάνει πια” στα κόμματα του δουλέματος, σε όσους τα 20 τελευταία χρόνια κυβερνούν μεγαλώνοντας τη στρατιά της ανασφάλειας και της εκμετάλλευσης, σε όσους έκαναν νόμο τη μαύρη, ανασφάλιστη, χωρίς δικαιώματα εργασία και τη συγκαλυμμένη ανεργία.
Δεν είναι απέναντί μας οι εργαζόμενοι που έχουν μια σταθερή δουλειά, που διατήρησαν κάποια δικαιώματα, που έχουν έναν κανονικό μισθό, στον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα. Είναι σύμμαχοί μας, πρέπει να τους κάνουμε συμμάχους μας. Η κατάργηση των δικών τους δικαιωμάτων σημαίνει ακόμα χειρότερες μέρες για μας. Η δικιά μας ανασφάλεια είναι απειλή και για τα δικά τους δικαιώματα. Λέμε όχι στη διάσπαση των εργαζόμενων. Λέμε ναι σε ένα μέτωπο της εργασίας. Αυτό θα έπρεπε να χτίζει η ηγεσία της ΓΣΕΕ αντί να γίνεται γραφείο τύπου των κυβερνήσεων, να διασπά τους εργαζόμενους, να επιτίθεται στη γενιά των 400 ευρώ.
Έρχονται σήμερα να μας πουν ότι καταργούν μια άδικη σχέση εργασίας. Γιατί τότε δεν καταργούν τα stage στον ιδιωτικό τομέα; Γιατί εξακολουθούν να χρηματοδοτούν χιλιάδες εργοδότες ώστε να εκμεταλλεύονται φτηνούς και ανασφάλιστους εργαζόμενους; Ζητάμε την κατάργηση των stage σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αλλά απαιτούμε από το κράτος να εξασφαλίσει το δικαίωμα των νέων ανθρώπων και όλων των πολιτών στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση. Να μην παρουσιάζουν σαν κοινωνικό έργο το ότι πετάνε μερικές χιλιάδες εργαζόμενους ακόμα στο δρόμο χωρίς να λένε πώς θα ζήσουν αυτοί και οι εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα άνεργοι.
Απαιτούμε από τη σημερινή κυβέρνηση να αφήσει το επικοινωνιακό παιχνίδι και να προχωρήσει άμεσα σε προσλήψεις και άνοιγμα μόνιμων θέσεων εργασίας για την κάλυψη των χιλιάδων κενών θέσεων στο δημόσιο τομέα. Εκτός και αν την προστασία του πολίτη την έχει αναλάβει αποκλειστικά η αστυνομία και δεν χρειαζόμαστε σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, κοινωνικές υπηρεσίες.
Για κάθε μία θέση που σήμερα καλύπτεται με μπλοκάκια, συμβάσεις, stage, μία θέση σταθερής και μόνιμης εργασίας. Να αναγνωριστούν εργασιακά δικαιώματα σε όσους απασχολήθηκαν, για μαθητεία δήθεν ή παροχή υπηρεσιών. Να πάρουν αναδρομικά τα ένσημα και τις αποδοχές που δικαιούνται και τους στέρησαν. Να αναγνωριστεί η προϋπηρεσία τους. Καμιά απόλυση. Εργασία με νόμιμες αποδοχές, δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση μέχρι να πληρωθεί η θέση ως θέση μόνιμης εργασίας.
Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να πετύχει πολλά. Το πολύ-πολύ να πλουτίσουν κάποιοι δικηγόροι. Τα 2.000.000 ή τα 4.000.000 μπορούν να πετύχουν πολύ περισσότερα από τις 25.000. Αυτός είναι ο δικός μας ρεαλισμός. Με οργάνωση των εργαζομένων και ανέργων, με επιτροπές αγώνα των εργαζόμενων στα stage, των ευέλικτων, των άνεργων, με συλλόγους και σωματεία. Για το δικαίωμα στη δουλειά, για εργασία με δικαιώματα και αξιοπρέπεια.
Συντονιστική επιτροπη
εργαζομένων stage Δήμου Περιστερίου
Είμαστε η καρδιά της υπηρεσίας μας. Δίνουμε κάθε μέρα τον καλύτερό μας εαυτό για 450 ευρώ ανασφάλιστοι. Χωρίς εργασιακά δικαιώματα και χωρίς καμία εξασφάλιση. Καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες αδιαμφισβήτητα. Ζητάμε τη μοριοδότηση που ίσχυε όταν υπογράψαμε σύμβαση με το ελληνικό κράτος, όπως και το κράτος ζητεί το ίδιο από μας. Τα ένσημα που δικαιούμαστε ως Έλληνες εργαζόμενοι και πολίτες, την άμεση μονιμοποίησή μας.
Δεν ζητάμε κάτι περισσότερο από όσα υποσχέθηκε η κυβέρνηση για την κοινωνική της πολιτική προεκλογικά. Δεν είμαστε προνομιούχοι, είμαστε οι πιο αδικημένοι εργαζόμενοι.
Σωτηρία Παπαλουκά
εργαζόμενη με stage στο Νοσοκομείο Λαμίας
Εργάζομαι από παρασκευάστρια στα εργαστήρια, στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας. Έχω κλείσει ήδη τους 24 μήνες και τον Οκτώβρη που μας έρχεται τρία χρόνια. Αυτά τα δύο χρόνια που δουλεύω καλύπτω βασικές και πάγιες ανάγκες του εργαστηρίου. Αυτό σημαίνει ότι κάνω βάρδιες απογεύματα και σαββατοκύριακα μόνη μου στο εργαστήριο, χωρίς την επίβλεψη μόνιμου προσωπικού. Όσες φορές κι αν είπα στις διευθύντριες ότι με βάση τη σύμβασή μου αυτό είναι παράνομο, ότι καταπατούν τη σύμβασή μου, όχι μόνο δεν εισακούστηκα αλλά ξεκίνησαν και τα προβλήματα. Αυτό σημαίνει ότι είχα συμπεριφορά άσχημη από τις διευθύντριες μου, υπήρχαν εκβιασμοί, ειρωνεία, μέχρι και χειροδικία. Για την οποία έκανα αναφορά στη διοίκηση του νοσοκομείου. Αυτό συνέβη όταν είπα στη διευθύντρια ότι ο ΟΑΕΔ μας πληρώνει για 5 ημέρες την εβδομάδα και όχι για 8 και 10, 15 συνεχόμενες χωρίς ρεπό. Έπειτα από τις αποφάσεις της κυβέρνησης προσπαθήσαμε και καταφέραμε να κάνουμε μία συντονιστική επιτροπή με σκοπό να ενώσουμε τις δυνάμεις μας όλες οι υπηρεσίες που εργάζονται με συμβάσεις stage. Μετά από μια πανελλαδική συγκέντρωση των συντονιστικών επιτροπών κάθε νομού, στις 27/10, αποφασίσαμε να κατέβουμε σε πανελλαδική συγκέντρωση και πορεία στις 5/11, καθώς και αποχή στις 6/11 από τις υπηρεσίες μας. Ζητάμε να αναγνωριστούν τα δικαιώματά μας, γιατί η δουλειά που έχει δεν είναι μαθητεία, ζητάμε να πάρουμε αναδρομικά τα ένσημα και τις αποδοχές που δικαιούμαστε, τις οποίες μας στέρησαν, ζητάμε να αναγνωριστεί η προϋπηρεσία μας, να μη γίνει καμία απόλυση – με λίγα λόγια δηλαδή ζητάμε τις νόμιμες αποδοχές. Δικαιώματα και κοινωνική ασφάλιση.
Γεωργία Καπετανάκη
μέλος της συντονιστικής επιτροπής των εργαζομένων stage στην Αχαΐα
Εργάζομαι στο ΙΚΑ εδώ και τρία χρόνια με stage. Η δουλειά μου είναι να βγάζω συντάξεις. Όλα τα παιδιά που δουλεύουμε με stage στο ΙΚΑ χτυπάμε κανονικά κάρτα και καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Δεν πρέπει να περάσει η προπαγάνδα ότι δεν έπρεπε να είμαστε σ’ αυτές τις θέσεις, γιατί τόσα χρόνια έχουμε δουλέψει και με το παραπάνω, οι συνάδελφοι οι μόνιμοι μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Αν φύγουμε θα υπάρξει πρόβλημα στις υπηρεσίες. Δεν είμαστε “πορτοφολάδες” όπως πολλοί μας κατηγορούν, αισθανόμαστε ρατσισμό αυτή τη στιγμή. Και δεν καταλαβαίνω την κριτική που δεχόμαστε από διάφορα πολιτικά πρόσωπα και συνδικαλιστές. Να μας απαντήσουν αυτοί πρώτα πώς βρεθήκανε σ’ αυτές τις θέσεις. Αυτό που ζητάμε τώρα είναι τη μοριοδότησή μας, την ασφάλισή μας. Είμαι 32 χρονών και δεν έχω ούτε ένα ένσημο. Δεν μπορούν να μας πετάξουν αυτοί που μας διαβεβαίωναν πριν τις εκλογές ότι όλα θα πάνε καλά.
Αναστασία Κ.
εργαζόμενη stage στο Δήμο Αθηναίων
Από τις 4 Οκτωβρίου και μετά το μόνο θέμα που μονοπωλεί τα κανάλια είναι για τους συμβασιούχους των stage. Έχουν ακουστεί διάφορα όπως: οι προνομιούχοι, τα γαλάζια παιδιά, ακόμα και πορτοφολάδες οι οποίοι δεν κάνουμε τίποτα και απλά καθόμαστε (αυτές ήτανε οι δηλώσεις του κυρίου Πάγκαλου).
Δυστυχώς έχουν αρχίσει και στρέφουν τον κόσμο, που δεν γνωρίζει ποιες είναι συνθήκες εργασίας μας, εναντίον μας και σε αυτό εχουν βοηθήσει πάρα πολύ τα ΜΜΕ.
Δεν γνωρίζω για ποιους προνομιούχους μιλάνε. Προνομιούχος είναι αυτός που καλύπτει δύο, τρεις ή και τέσσερις θέσεις και αμοίβεται με 450-550 ευρώ χωρίς ασφάλιση; Πορτοφολάς γιατί; Είχαμε εργασία και την αφήσαμε για να εργαστούμε με συμβάσεις stage; Άνεργοι ήμασταν, είχαμε ανάγκη για δουλειά – από πότε είναι παράνομο αυτό; Δεν κλέψαμε κανέναν, ενώ εκείνοι το έχουν κάνει και θα το ξανακάνουν.
Ξυπνήσαμε! Φτάνει πια! Ας μας πουν ο κύριος Λοβέρδος και η κυρία Μπιρμπίλη με τι σύμβαση ήτανε στο δημόσιο, και ο κύριος Παπανδρέου ας θυμηθεί τότε που με το νόμο του ’99 νομιμοποίησε τους συμβασιούχους με stage του ΠΑΣΟΚ.
Τέλος τα ψέματα: διεκδικούμε σταθερή και μόνιμη δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους. Να καταργηθούν όλες οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης στο δημόσιο και στο ιδιωτικό τομέα, άμεση μονιμοποίηση των stage χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Να πληρωθούν τα δεδουλευμένα των εργαζομένων stage και να μην απολυθεί κανείς.