Ο Ομπάμα υιοθετεί ξανά το “αντιτρομοκρατικό δόγμα”
Η αποτυχημένη απόπειρα της Αλ Κάιντα στις 25 Δεκέμβρη για μια νέα τυφλή δολοφονική επίθεση ενάντια στους ανυποψίαστους επιβάτες ενός αεροσκάφους ήρθε ως “απάντηση” στο πολύ δολοφονικότερο χτύπημα των ΗΠΑ με μη επανδρωμένο αεροσκάφος στο έδαφος της Υεμένης μια εβδομάδα πιο πριν, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων (για εξήντα μιλούν οι ντόπιοι) επίσης ανυποψίαστων αμάχων, μικρών παιδιών κ.λπ. Η Υεμένη, όπως και η Σομαλία και λιγότερο το Σουδάν, ως θύλακες του ριζοσπαστικού ισλαμισμού δέχονται κάθε τόσο επιθέσεις από την υπερδύναμη που αντιμετωπίζει σαν πεδία βολής ολόκληρους πληθυσμούς, περιοχές, γειτονιές που… ίσως φιλοξενούν μέλη ριζοσπαστικών ισλαμιστικών ομάδων.
Ο Ομπάμα θυμήθηκε μετά το νέο κρούσμα στο αεροπλάνο της Delta πως “έχουμε πόλεμο” με την τρομοκρατία. Εν μέρει επιστρέφει έτσι στον σίγουρο και περπατημένο δρόμο που άνοιξε ο προκάτοχός του. Τα αδιέξοδα από το εσωτερικό μέτωπο στην αμερικανική οικονομία, η μεγάλη πτώση της δημοτικότητάς του και, κυρίως, τα αδιέξοδα της πολιτικής στο Αφγανιστάν, είναι βέβαιο ότι ωθούν στην υιοθέτηση τέτοιων απλουστευτικών σχημάτων, όπως το “εμείς” και οι “τρομοκράτες”. Οι “τρομοκράτες” Ταλιμπάν, οι τρομοκράτες της Αλ Κάιντα κ.ο.κ. Τα αδιέξοδα λοιπόν είναι ο ένας λόγος. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το “εμείς” στην πραγματικότητα καταφεύγει σε μια μαζική τρομοκρατία όλο και πιο κτηνώδη, που μπροστά της οι αποκαλούμενοι από την υπερδύναμη “τρομοκράτες” είναι αγγελούδια, από όποια ιδεολογική οπτική γωνία κι αν το δει κανείς. Και εννοούμε κυριολεκτικά από όποια ιδεολογική οπτική γωνία κι αν το δει κανείς. Μπορεί η κτηνώδης εν ψυχρώ δολοφονία εξήντα αμάχων να πέρασε στα ψιλά σε σύγκριση με την απόπειρα να σκοτωθούν δυτικοί επιβάτες αεροπορικής πτήσης. Μπορεί κάποιος κόσμος να έχει αποκτήσει ανοσία στις τόσο συχνές εν ψυχρώ μαζικές δολοφονίες αμάχων στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, το Λίβανο και αλλού. Αλλά είναι από κάθε ιδεολογική οπτική γωνία μια βία πολύ πιο τυφλή, πιο μαζική, πιο δολοφονική, πιο κτηνώδης και πιο τρομοκρατική από οτιδήποτε άλλο σήμερα στον κόσμο.
Ο στρατηγός Μακ Κρίσταλ, που τοποθετήθηκε από το επιτελείο Ομπάμα στρατιωτικός διοικητής στο Αφγανιστάν το προηγούμενο καλοκαίρι, διετέλεσε και “διακρίθηκε” από το 2003 έως το 2008 ως διοικητής στις “ειδικές επιχειρήσεις” σε Ιράκ (κυρίως) και Αφγανιστάν, δηλαδή στις επονομαζόμενες και “μαύρες επιχειρήσεις” ή αλλιώς επιχειρήσεις αποσπασμάτων θανάτου, αλλά με υψηλής τεχνολογίας εξοπλισμό, αεροπορική κάλυψη ή συνδρομή, συμμετοχή μυστικών υπηρεσιών και άλλα διάφορα. Αυτά τα αποσπάσματα θανάτου του Μακ Κρίσταλ είναι υπεύθυνα για χιλιάδες εν ψυχρώ δολοφονίες μέσα στα σπίτια και στους δρόμους του Ιράκ όπου, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έπαιξαν μικρό ρόλο στην καταστολή της εκεί αντίστασης. Η τοποθέτηση αυτού του ανθρώπου ως διοικητή σε όλο το θέατρο επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν σχετίζεται ακριβώς με την επιλογή να γείρει η πλάστιγγα στην όλο και πιο εκτεταμένη χρήση των “ειδικών επιχειρήσεων”. Όπως η επιχείρηση που έγινε παραμονή Πρωτοχρονιάς, με εκτελέσεις άοπλων Αφγανών –ανάμεσά τους και οκτώ μαθητές– σε νυχτερινή επιδρομή σε σπίτια – επιχείρηση που προκάλεσε την “οργή” ακόμη και της μαριονέτας, του Καρζάι. Η επέκταση τέτοιου είδους επιχειρήσεων ήταν, απ’ την άλλη, ο λόγος που τα επτά στελέχη της CIA που σκοτώθηκαν (και πόσα ακόμη τραυματίστηκαν, ανάμεσά τους και ο υπ’ αριθμόν δύο της υπηρεσίας στο Αφγανιστάν) βρίσκονταν σε προκεχωρημένη βάση. Μα δεν είναι μόνο ότι οι μαύρες επιχειρήσεις έχουν γίνει μια κύρια μορφή πολέμου των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν και ότι αυτό εντείνεται επί Ομπάμα.
Υποτίθεται ότι η αλλαγή Ομπάμα θα επικεντρωνόταν στην επίσπευση της επίλυσης του προβλήματος “Af-Pa” με ταυτόχρονη απόσυρση από Ιράκ, λιγότερο αμερικανοκίνητο πόλεμο ανά τον κόσμο κ.λπ. Εκτός του ότι είναι απολύτως σαφές το τι σημαίνει “επίσπευση της επίλυσης” στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ παραμένουν ακόμη εκατό χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες, όσοι δηλαδή και στις αρχές του 2004, ένα χρόνο μετά την εισβολή, και είναι αδύνατον αυτός ο αριθμός να μειωθεί δραστικά ως τον Αύγουστο του 2010, όπως είχε υποσχεθεί ο Ομπάμα. Αντίθετα, τώρα προστίθεται και η Υεμένη στις υποψήφιες για “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” χώρες. Ταυτόχρονα, οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε όλο το τόξο από το Αφγανιστάν, την κεντρική Ασία και τον Καύκασο μέχρι τη Μέση Ανατολή, γύρω από το Ιράν και τα πετρέλαια, πολλαπλασιάζονται και μεγαλώνουν σε μέγεθος. Η τάση αυτή της στρατιωτικής πολιτικής των ΗΠΑ διόλου δεν ανακόπηκε από την εκλογή Ομπάμα.
Όσο για το τι χτίζει αυτή η πολιτική… Στην Υεμένη η Αλ Κάιντα μάλλον δεν δυσκολεύτηκε μετά το μακελειό με τους εξήντα νεκρούς που προκάλεσαν οι ΗΠΑ, η “Δύση”, να στείλει ένα γόνο πλούσιας οικογένειας σε επιχείρηση αυτοκτονίας. Στην πάμφτωχη Υεμένη το 70% των εσόδων προέρχεται από το πετρέλαιο, που θα εξαντληθεί στα αμέσως επόμενα χρόνια…
Γιώργος Τσίπρας