Το τελευταίο διάστημα μετά την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, το ΚΚΕ έχει σηκώσει τους τόνους και διακηρύσσει (πάντα στα λόγια) ένα «πολεμικό» κλίμα ενάντια στην αστική πολιτική (π.χ. η πρόσφατη γνωστή ρήση ότι «έχουμε πόλεμο για το ασφαλιστικό»). Όμως από την άλλη μεριά στα πραγματικά επίδικα ζητήματα, στα μέτωπα που θα μπορούσε να αναπτυχθούν αγώνες και κινητοποιήσεις, εκεί το ΚΚΕ πραγματικά καταγράφει μια εκκωφαντική απουσία ή αδιαφορία.
Κορυφαίο παράδειγμα η ουσιαστική απουσία του ΚΚΕ από τις μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν για τον ένα χρόνο από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΚΝΕ έκανε εκδηλώσεις για το Δεκέμβρη του 44, έκανε εκδηλώσεις υπεράσπισης ακόμη και του τείχους του Βερολίνου, αλλά «ξέχασε» ότι μόλις πριν ένα χρόνο υπήρξε ένας μεγάλος νεολαιίστικος ξεσηκωμός που συντάραξε ολόκληρη την Ελλάδα. Έτσι το ΚΚΕ έμεινε συνεπές με την περσινή στάση του, όπου τάχθηκε όχι με το μέρος της εξέγερσης αλλά με το μέρος της συνταγματικής τάξης και της συναίνεσης του πολιτικού κόσμου (με εξαίρεση το ΣΥΡΙΖΑ) ενάντια στην εξέγερση. Και ήταν τότε ξεχωριστό δείγμα υποταγής, παρά και ενάντια στα μεγάλα «ταξικιστικά» λόγια, το ότι η ηγεσία του ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην κατασυκοφάντηση της εξέγερσης (θυμίζουμε τη ρήση της Αλέκας ότι στην «πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι»). Το ζήτημα όμως της νεολαίας έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις –αυτό έδειξε και ο περσινός ξεσηκωμός – και βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής –με την αστική τάξη να παίρνει συνεχώς πρωτοβουλίες ενάντια στο παρόν και στο μέλλον της νέας γενιάς. Δεν ήταν μια μεγάλη ευκαιρία ο Δεκέμβρης να τεθεί με μαζικούς όρους κινήματος το ζήτημα των πραγματικών αναγκών της νεολαίας και η αναγκαιότητα μιας μεγάλης πολιτικής στροφής για την ικανοποίηση τους; Κι αν όντως ήταν ευκαιρία, ανταποκρίθηκε και πως η ηγεσία του ΚΚΕ; Ή μήπως κινήθηκε με τη λογική να περάσει η στιγμή ανώδυνα –αλήθεια για ποιον; Κι είναι ή δεν είναι προϋπόθεση για να αξιοποιεί κανείς τέτοιες ευκαιρίες το να έχει πρώτον αποφασίσει ότι έχει μια πραγματικά αντισυστημική κατεύθυνση και δεύτερον να έχει μια ενωτική αντίληψη; Μια αντίληψη που να ενοποιεί κοινωνικούς χώρους, που δρα και ζει η νεολαία, και πολιτικούς χώρους που αντιστρατεύονται τη δικομματική και νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Ανάλογη «υπεύθυνη» στάση κράτησε η ηγεσία του ΚΚΕ σε όλα τα μέτωπα αυτής της περιόδου. Επιγραμματικά, στον αγώνα που ξετυλίχθηκε στο λιμάνι του Πειραιά ενάντια στo ξεπούλημα στη Cosco δεν είδαμε την αντίληψη του «πολέμου» με τις επιλογές της κυβέρνησης. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είχε αναιμική παρουσία, ενώ βρίσκεται πάντα σε ισχύ η ρήση της Αλέκας Παπαρήγα ότι «η ευθύνη βρίσκεται στον πωλητή και όχι στον αγοραστή» -που πραχτικά αθωώνει τους Κινέζους. Στο ζήτημα της απεργιακής κινητοποίησης ενόψει του προϋπολογισμού, που ξεπουλήθηκε από τη ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ κινήθηκε πάλι με τη γνωστή αντίληψη περιχαράκωσης –και όχι με μια αντίληψη να ενωθούν και να δράσουν από κοινού όλες οι αγωνιστικές δυνάμεις μέσα από μια πλατιά οργανωτική επιτροπή. Για την ηγεσία του ΚΚΕ το σημαντικό είναι το «στήσιμο» των δικών του δυνάμεων ενάντια σε κάθε άλλη δύναμη –κι όχι η κοινή δράση προκειμένου να σταλεί ένα αποφασιστικό μήνυμα στην κυβέρνηση αλλά και να αποσπαστούν δυνάμεις από την επιρροή του υποταγμένου συνδικαλισμού.
Ο αντιπολιτευτικός τόνος του ΚΚΕ –σε μια περίοδο που δεν υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ– μπορεί να φέρει κάποια εκλογικά οφέλη. Αυτό δεν είναι απίθανο. Το απίθανο είναι, με την πολιτική που ακολουθεί η ηγεσία του, να μπορέσει να αποτελέσει αντίπαλο δέος για το σύστημα και πόλο συσπείρωσης και δράσης πλατιών λαϊκών και νεολαιίστικων δυνάμεων
Χ.Κ.