Ζούμε σε μια περίοδο που η “ευρωπαϊκή ατζέντα” ζέχνει από νεοφιλελευθερισμό σε όλους τους τόνους. Σε μια πε
ρίοδο που επικυρώθηκε η συμφωνία της Λισαβόνας (εν ισχύ από 1/12/2009) και καταρτίζονται οι συνθέσεις των νέων οργάνων με δοσοληψίες και παζάρια ευρωδεξιών και ευρωσοσιαλιστών. Σε μια στιγμή που όλες οι αποφάσεις δείχνουν προσήλωση στο Σύμφωνο Σταθερότητας και επιβάλλονται κύματα πανευρωπαϊκής λιτότητας. Σε μια στιγμή που η εφαρμογή των διατάξεων του Μάαστριχτ οδηγεί στην επίσημη πτώχευση χωρών, και που οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες φέρονται απέναντι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπως οι Βαυαροί όταν είχαν τα ηνία του νεοσύστατου νεολληνικού κράτους. Σε μια τέτοια λοιπόν ζοφερή για τους εργαζόμενους περίοδο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ορισμένοι σπεύδουν να διαφυλάξουν την ανωτερότητα του “ευρωπαϊκού προσανατολισμού” ως κόρη οφθαλμού και ως μείζον προγραμματικό ζήτημα. Τόσο πολύ, που μοιάζει σαν ένα νέο “πιστεύω” [λατινιστί, credo] από το οποίο προκύπτει και ένα άλλο εξίσου σοβαρό ζήτημα: αυτό της δημοκρατικότητας, της δημοκρατίας κάτω, πάνω, μέσα, έξω, παντού… Όπως, για παράδειγμα, μέσα στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θα ήταν πιο γουστόζικο, έστω κι αν ήταν ρητορικό, ένα κάλεσμα για συντονισμό όλων των δυνάμεων ενάντια στην πανευρωπαϊκή επίθεση του κεφάλαιου στους εργαζόμενους. Αυτό το ελάχιστο και προφανές θα έδινε την πιο φιλοευρωπαϊκή (ναι, φιλοευρωπαϊκή) απάντηση των “από τα κάτω” απέναντι στον ευρωπαϊκό Λεβιάθαν που έχει ορθώσει η καπιταλιστική, νεοφιλελεύθερη, αντιδραστική κ.λπ. Ευρωπαϊκή Ένωση των Μπαρόζο και Σία. Ή κάνουμε τόσο λάθος; Μήπως υπάρχει άλλος, πιο συνεπής φιλοευρωπαϊσμός, και δεν τον ξέρουμε; Αν ναι, ας μας υποδειχθεί! Καθότι, όντας ιθαγενείς και στουρνάρια, ίσως δεν γνωρίζουμε…