Ενώ ξεκίνησε ο πρώτος γύρος εντατικών διαπραγματεύσεων Χριστόφια- Ταλάτ –όπως είχε προγραμματιστεί– που αφορά 3 από τα 6 ακανθώδη ζητήματα, δηλαδή τη διακυβέρνηση, την οικονομία, τα θέματα ΕΕ (τα επόμενα 3 θα συζητηθούν στον επόμενο γύρο, ίσως μετά τον Απρίλιο, και είναι το εδαφικό, οι εγγυήσεις-ασφάλεια, το περιουσιακό), το κλίμα που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα στην Κύπρο κάθε άλλο παρά θετικό είναι.
Οι πιέσεις για αποδοχή μιας λύσης, οι προτροπές των εμπνευστών του σχεδίου Ανάν για εξεύρεση μιας λύσης της ίδιας κοπής, οι εκβιασμοί, οι προκλήσεις και τα τετελεσμένα είναι στην ημερήσια διάταξη. Η ελληνοκυπριακή πλευρά πιέζεται σε εξαιρετικό βαθμό, σημειώνονται τριγμοί και διασπάσεις στο εσωτερικό της ως προς τη στάση που πρέπει να τηρηθεί στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις, ενώ “ξαφνικά” γεγονότα, όπως η σύληση του τάφου και η κλοπή του λειψάνου του πρώην προέδρου Παπαδόπουλου, το κάψιμο των σημαιών της Κύπρου και της Ελλάδας και, βεβαίως, η δολοφονία του Κύπριου εκδότη Άντη Χατζηκωστή, που εκ των πραγμάτων αποκτά πολιτικό χαρακτήρα και μοιάζει με προειδοποίηση, δημιουργούν μια πιο μεγάλη πίεση ειδικά προς την ελληνοκυπριακή πλευρά.
Το σύνθημα “ή τώρα λύση ή διχοτόμηση” προσπαθεί να δημιουργήσει το έδαφος για ένα συμβιβασμό με την τουρκοκυπριακή πλευρά, η οποία όμως παρουσιάζεται ανένδοτη και υποστηρίζει μια λύση συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, με δύο συνιστώντα-συνεταιριστικά κράτη και με μια κεντρική διοίκηση, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μπλοκαριστεί. Στην πράξη, ένας συμβιβασμός σε αυτή την τροχιά θα σημάνει την προτεκταροποίηση της Κύπρου, την υποβάθμιση της ενιαίας και διεθνώς αναγνωρισμένης και μέλους του ΟΗΕ Κυπριακής Δημοκρατίας. Άλλωστε, αυτό είναι η προϋπόθεση για την παραμονή της Κύπρου στα γρανάζια και στους σχεδιασμούς των δυτικών ιμπεριαλιστών.
Στο έδαφος αυτό καλλιεργούνται πολλές αυταπάτες σχετικά με το τι μπορούν να αποδώσουν οι διαπραγματεύσεις, αν και όσα γίνονται γνωστά από τα όσα έχουν συζητηθεί στις πάνω από 60 συναντήσεις και στα διαρρέοντα έγγραφα και προτάσεις δείχνουν μια αδιάλλακτη τουρκοκυπριακή πλευρά. Η διαπραγματευτική αρχή “τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί έως ότου συμφωνηθούν όλα” δεν απαλλάσσει από ευθύνες και υποχωρήσεις, που δεν θα ήταν καν νοητές πριν μερικά χρόνια, και κυρίως δεν καθησυχάζει ότι δεν θα γίνουν ολέθρια λάθη και παραχωρήσεις κάτω από πιέσεις και απειλές από πλευράς Τουρκίας. Με λίγα λόγια, μια τακτική στήριξης του Ταλάτ (που έχει να αντιμετωπίσει στις προσεχείς εκλογές στο ψευδοκράτος, τον Απρίλιο, τον πιο σκληρό Ερέλογλου), μια τακτική εξευμενισμού του διεθνούς παράγοντα ότι αναζητείται λύση “βιώσιμη” κινδυνεύει να φέρει την ελληνοκυπριακή πλευρά και την ίδια την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε πολύ δύσκολη θέση. Ενώ η Τουρκία εμφανίζεται αδιάλλακτη και πρόσφατα με τις κινήσεις της στο γεωπολιτικό χάρτη της νοτιοανατολικής Μεσογείου έχει κερδίσει θέσεις και διαπραγματευτική ισχύ. Και επειδή ισχύει ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα ψυχολογίας και συμπάθειας ηγετών αλλά ανελέητος ανταγωνισμός για ισχύ και κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο, παραμένει αδυσώπητο το ερώτημα: Τι κάνει η Αριστερά στην περιοχή, σε ποια γραμμή κινείται και συμπεριφέρεται; Εδώ όλες οι πτέρυγες της ελλαδικής και ελληνοκυπριακής Αριστεράς έχουν βαριές ευθύνες, κυρίως γιατί δεν έχουν μια ανεξάρτητη από τον αστισμό και τον ιμπεριαλισμό πολιτική.
Περίεργη σιωπή και υποβάθμιση
Σε άλλες περιπτώσεις, για παράδειγμα αν ένας πιτσιρικάς κατέβαζε την ελληνική σημαία και την έκαιγε, όλα τα ΜΜΕ, που θα ήταν ακροβολισμένα πέριξ του συμβάντος, θα έστηναν χορό από ιαχές και αναλύσεις με προεξάρχοντες, βέβαια, τους εξ αίματος Ελληναράδες, που θα ζήταγαν παραδειγματική τιμωρία και άμεση επέμβαση της αστυνομίας, κατάλυση του ασύλου και ό,τι άλλο, για να προστατευθούν τα εθνικά σύμβολα. Στην περίπτωση των πολλαπλών προκλήσεων και προβοκατσιών που γίνονται στην Κύπρο (σύληση τάφου Παπαδόπουλου, κλοπή του λειψάνου του, κάψιμο όχι μίας αλλά πολλών ελληνικών σημαιών) δεν είδαμε καμιά αντίδραση, δεν είδαμε καμιά καταγγελία. Αντίθετα, είδαμε μια συστηματική προσπάθεια να υποβιβαστεί το θέμα, να μην πάρει διαστάσεις. Είδαμε πλήρη ευθυγράμμιση όλων των ΜΜΕ (όπως και στην περίπτωση του πιτσιρικά ή των ομάδων κουκουλοφόρων, που “απειλούν το έθνος”), είδαμε να εκδηλώνεται μια άλλη αρετή των Ελληναράδων: το ραγιαδισμό, που έχει μεταμφιεστεί με τη φορεσιά του κοσμοπολιτισμού. Δεν είναι στιγμή να οξύνουμε τα πάθη. Αφήστε τα μίση, τώρα θα ζήσουμε όλοι μαζί – ή, επί το ελληνικότερο, all together. Άγγλοι, Αμερικανοί και λοιποί Δυτικοί αυτό κελεύουν…
Κώστας Καρυδιάς
Μια δήλωση με σημασία
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε μια δήλωση που πέρασε στα ψιλά, η οποία, άσχετα από τις ειδικές ανάγκες για τις οποίες έγινε (πιέσεις Γερμανών και άλλων για αγορά οπλικών συστημάτων), έχει ευρύτερη σημασία για όσα γίνονται γύρω μας το τελευταίο διάστημα.
“Η Ελλάδα λειτουργεί, όπως είναι προφανές, ως πρόσχημα και ως πεδίο επί του οποίου αναπτύσσεται μια πολύ μεγαλύτερη και ευρύτερη αντιπαράθεση, που δεν προέρχεται από την Ελλάδα, που δεν σχετίζεται με την Ελλάδα, αλλά που χρησιμοποιεί ως αφορμή την Ελλάδα. Αυτή η αντιπαράθεση”, εξήγησε, “αφορά τη συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ του ευρώ, του δολαρίου, της στερλίνας και άλλων σημαντικών νομισμάτων. Αφορά τη λειτουργία των χρηματοοικονομικών αγορών σε παγκόσμιο επίπεδο. Άρα πρέπει να προστατεύσουμε τη χώρα μας”.
Το πώς προστατεύουν τη χώρα οι εκπρόσωποι του αστικού κόσμου το βλέπουμε εδώ και δεκαετίες – με το αζημίωτο, φυσικά, για τα κέρδη, τις αρπαχτές, τις μίζες, τους κουμπάρους, τους ημέτερους, τη Siemens, τα λοιπά μονοπώλια. Αποτέλεσμα; Η σύγχρονη νεοελληνική υποβάθμιση σε οικονομία, κοινωνία, πολιτική… με περισσότερη φτώχεια και πιο πολλούς φτωχούς σε όλα τα επίπεδα.