Η κύρια επίθεση ενάντια στο άσυλο ξεκινάει από το γεγονός ότι χρησιμοποιείται σαν ορμητήριο από τους «κουκουλοφόρους» και ότι αποτελεί εστία της βίας διαφόρων ομάδων. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κοινωνία μας, έχουμε παντού βία. Μπορούμε να μιλήσουμε για ένα φαινόμενο μεγάλης κλίμακας, τη διάχυση της βίας στον κοινωνικό ιστό, η οποία βέβαια δεν έχει προκύψει από παρθενογένεση.
Η όξυνση της οικονομικής κρίσης, και η πολιτική που ακολουθεί το σύστημα, σημαίνουν ανεργία νέων, κοινωνικό αποκλεισμό, παραβατική συμπεριφορά, βία σε διάφορες μορφές, περισσότερη καταστολή, αλλά και τυφλή αντίδραση σε όλα αυτά. Το ίδιο το σύστημα είναι το φυτώριο της εγκληματικότητας, της βίας, της αμάθειας, της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, του χουλιγκανισμού.
Αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται και σε τομείς της πολιτικής ζωής. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, έχουν πολλαπλασιαστεί τέτοιες συμπεριφορές και στα πλαίσια του κινήματος. Η χρησιμοποίηση της απολίτικης βίας και του χουλιγκανισμού πλέον έχει αντικαταστήσει τη συζήτηση και το διάλογο. Οι διάφορες ομάδες «κουκουλοφόρων» δεν διστάζουν πια να την «πέσουν» και σε διαδηλωτές διότι τους εμποδίζουν να κάνουν το κομμάτι τους, ή ακόμα και σε οποιονδήποτε τους αποδοκιμάζει. Συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις πορείες και το άσυλο για την κάλυψή τους, αδιαφορώντας για το «μετά».
Από την άλλη, το σύστημα θέλει να υπάρχει όλη αυτή η κατάσταση, ελεγχόμενη βέβαια όσο είναι δυνατό. Διότι έτσι από τη μία αποπροσανατολίζει μια νεολαία που «ψάχνεται» από τη λογική του μαζικού κινήματος, και από την άλλη η αντιμετώπιση αυτού του χώρου με υπέρμετρη καταστολή έχει οφέλη για το σύστημα. Στέλνει ένα κομμάτι κόσμου που στο σπίτι του και, εξίσου βασικό, λειτουργεί σαν παράδειγμα του στιλ «να τι θα πάθει όποιος κουνηθεί».