Καταλαβαίνουν τι γράφουν;
Διάβασα έναν τίτλο σε άρθρο του Μάκη Μαΐλη στο Ριζοσπάστη της 16/12. Τον μεταφέρω αυτούσιο: «Καμιά ιστορικά απερχόμενη τάξη δεν παραδίδει την εξουσία οικειοθελώς».
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Κανείς φυσικά. Και ίσως με αυτή την αλήθεια να θέλει ο συντάκτης να φωτίσει ιστορικά γεγονότα και να αντλήσει διδάγματα για να μην επαναληφθούν λάθη. Όμορφα! Αλλά πάλι παρεισέφρυσε ο συνειρμός, ή και η λογική σκέψη:
Μια άρχουσα τάξη, μια απερχόμενη νομενκλατούρα, παρέδωσε μια χαρά οικειοθελώς την εξουσία (στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, μια ολόκληρη «αυτοκρατορία»). Αυτό που ζήσαμε και ονομάσαμε καπιταλιστική παλινόρθωση σημαδεύτηκε από μια τελευταία πράξη οικειοθελούς παράδοσης της εξουσίας και μετασχηματισμού – μετεξέλιξης – μετάλλαξης των κρατούντων σε νέα αστική τάξη, αρχικά μαφιόζικου τύπου και τώρα «δυτικοποιημένη». Αυτή η οικειοθελής παράδοση έγινε γιατί μόνο έτσι θα επιτυγχάνονταν η ολοκλήρωσή τους σε αστική τάξη. Οι άλλοι, οι κακοί, ονόμασαν τις αλλαγές αυτές «βελούδινες επαναστάσεις». Ο κόσμος και τα κόμματα γιατί δεν εξεγέρθηκαν; Ίσως η απάντηση να δοθεί στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ…
Παιδιά προσοχή, πλάκωσαν οι αριστεριστές. Φωνάξτε την περιφρούρηση…
Υπάρχουν κάποιοι που παντού βλέπουν πλέον αριστεριστές. Οι πιο πονηροί βλέπουν «αριστερούς πατριώτες». Ο τόνος πάντως πέφτει στο «αριστεριστές». Κάτι ξέρουν οι ανανεωτές όταν κραδαίνουν το σκιάχτρο. Ο Μ. Σαμπατακάκης, για παράδειγμα, θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ άνδρο αριστερισμού: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντλήσει την όποια δυναμική του. Είναι ένας παρακμάζων χώρος αριστερισμού και συγκρούσεων, μερικές φορές πέρα από κάθε όριο». Μάλιστα η Ανανεωτική Πτέρυγα χρεώνει στον Α. Αλαβάνο αυτήν την παρέκκλιση: «Η διχαστική, αντισυνασπισμική και υβριστική για την ανανεωτική αριστερά παρέμβαση του Αλέκου Αλαβάνου, η οποία υπαγορεύεται από προφανείς σκοπιμότητες, προσβάλλει χιλιάδες αγωνιστές του κόμματός μας και της ανανέωσης του αριστερού κινήματος. Ο Αλέκος Αλαβάνος, αρκετά αργά βέβαια, περνάει την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού: Τον αριστερισμό».
Από… γεφυροποιός προς το ΠΑΣΟΚ (κατηγορία που σέρνονταν για τον Αλαβάνο εδώ και καιρό) περάσαμε τώρα στην πλάκα περί αριστερισμού. Κάποιοι τα ’χουν χαμένα και λένε άρες μάρες κουταμάρες. Τι έχουν να προσφέρουν ως πολιτική πρόταση; Τον «υπαρκτό ευρωπαϊσμό»; Την «προγραμματική αντιπολίτευση»; Τη συμμαχία με τους Οικολόγους Πράσινους; Τι τέλος πάντων; Ας το δηλώσουν για να το σώσουν…
Υπάρχει καλός πατριωτισμός;
Υπάρχει. Ο κομματικός πατριωτισμός. Αυτός που υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσια του κόμματος, των μηχανισμών του, της ιεραρχίας του. Οι γνώμες διίστανται όταν πρέπει να υποστηριχτεί η ιστορία του. Π.χ. ο Περισσός κάνει μεγάλη φασαρία για την ιστορία (το σύνθημα «9 δεκαετίες» κ.λπ.), η Κουμουνδούρου όχι και τόσο. Διότι είχαμε μεν την αριστερή στροφή των τελευταίων χρόνων, αλλά η συμπόρευση με την πτέρυγα δεν βοηθά, έχουν έρθει και οι πρώην κνίτες, μπερδεύτηκε το πράγμα… οπότε άσε στην άκρη την ιστορία. Πάντως ο μόνος καλός πατριωτισμός (ο κομματικός ντε!) μπορεί να υπηρετεί κάθε είδους σημαία. Ακόμα και τις σημαίες ευκαιρίας, διάσωσης, έκτακτης ανάγκης κ.λπ. κ.λπ. Αυτός ο πατριωτισμός συγκροτείται και λαδώνεται τάχιστα, αμέσως μόλις παρουσιαστεί εχθρός ή απειλή…