Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενο σημείωμα (βλ. φ. 278 σελ 6), στην αντιπαράθεση στο εσωτερικό της ΝΔ υπήρχε διακύβευμα που αφορούσε την πολιτική κατεύθυνση – και δεν ήταν απλά η μάχη δύο μηχανισμών της δεξιάς.
Η ΝΔ θα οδηγηθεί σε πολιτικές τοποθετήσεις με πιο σκληρή αναφορά στο τρίπτυχο: νόμος και τάξη – έθνος – κρατική παρέμβαση. Η νίκη Σαμαρά εκφράζει τη γενικότερη τάση του αστισμού (ή πτερύγων του) μέσα στην περίοδο της κρίσης για μια “επανεθνικοποίηση” της πολιτικής. Δεν βρισκόμαστε πια στο μεσουράνημα του κοσμοπολιτισμού, τον οποίο με τον καλύτερο (και αντιλαϊκότερο) τρόπο έχει υπηρετήσει επί δεκαετίες το “μητσοτακέικο”. Φυσικά στη ΝΔ του Σαμαρά η πιο “εθνοκεντρική” προσέγγιση δεν θα εκφραστεί με τον τρόπο που αυτό γίνεται από το Σαρκοζί στη Γαλλία ή τη Μέρκελ στη Γερμανία αλλά θα αποτελεί ένα κράμα εθνικισμού και υποτέλειας –καθώς η Ελλάδα του δικομματισμού και του μεταπρατισμού δεν μπορεί παρά να “εκλιπαρεί” Αμερικάνους και Ευρωπαίους είτε για τα οικονομικά είτε για τα εθνικά ζητήματα.
Η ΝΔ του Σαμαρά θα είναι πιο έντονα αντιπολιτευτική απέναντι στο ΠΑΣΟΚ σε σχέση με ό,τι θα μπορούσε να ήταν με τη Ντόρα Μπακογιάννη. Το περιβάλλον Μητσοτάκη έχει δώσει δείγματα γραφής “συνεννόησης” ακόμη και στην περίοδο Σημίτη –την οποία μια χαρά χρησιμοποίησε για την προώθηση επιχειρηματικών συμφερόντων με τα οποία αυτό σχετίζεται πχ SIEMENS. Είναι κοινό μυστικό ότι το κεντροαριστερό επιχειρηματικό κατεστημένο που στηρίζει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Λαμπράκης, Μπόμπολας κλπ) είχε σαφώς στηρίξει εξ αρχής την άμεση ανάδειξη της Ντόρας στην αρχηγία, χωρίς προσφυγή σε κάλπες κλπ. Επεδίωκαν έτσι να υπάρχει ένα δίδυμο στο δικομματισμό, που να προωθήσει τουλάχιστον σε μια πρώτη περίοδο μια συναινετική πολιτική. Με το Σαμαρά στην αρχηγία της ΝΔ παραμένει προς διερεύνηση το ποια στάση θα κρατηθεί τόσο στα ζητήματα της κρίσης και της χρέωσης, όσο και στα γεωπολιτικά μέτωπα (Αιγαίο, Κύπρος, Μακεδονικό). Όπως βεβαίως υπό διερεύνηση παραμένει και η ενότητα της ΝΔ ή το ενδεχόμενο μιας ριζικότερης πολιτικής ανακατάταξης (πχ δημιουργία πιο κεντρώου κόμματος, που να λειτουργεί συμπληρωματικά στο δικομματισμό).
Η περίοδος Σαμαρά θα απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος του ακροδεξιού λαϊκισμού του ΛΑΟΣ. Ο Καρατζαφέρης θα πιεστεί, καθώς με τη ΝΔ στην αντιπολίτευση η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ρητορικής θα γίνει πολύ πιο εύκολα σε σχέση με την περίοδο που ήταν στην κυβέρνηση.
Το προηγούμενο έχει και μια ευρύτερη συνέπεια: τη γενικότερη τάση μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά. Η Αριστερά οφείλει να αναδείξει ένα διακριτό στίγμα στην αντιπολίτευση της απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, ένα στίγμα μαχητικό, κινηματικό, γειωμένο στην κοινωνία και αντιμπεριαλιστικό –αλλιώς μπορεί να χαρίσει κόσμο, και ιδίως νέο κόσμο, στη Δεξιά. Κανείς στην Αριστερά δεν δικαιούται να πιστεύει ότι ο δικομματισμός θα καταρρεύσει σαν ώριμο φρούτο. Αντίθετα, μέσα από τη διαστρέβλωση των πραγματικών αντιθέσεων και των πραγματικών υπευθύνων, βλέπουμε ότι ακόμη και η πτέρυγα που τιμωρήθηκε στις εκλογές από το λαό να επιχειρεί να ανακάμψει. Συνεπώς μια αναστύλωση του δικομματισμού δεν είναι καθόλου απίθανη, αν δεν υπάρξει ένα άλλο κοινωνικό ρεύμα αντιπολίτευσης και διεξόδου από την Αριστερά.
Συμπερασματικά, η σκληρή, νεοφιλελεύθερη και υποτελής στον ιμπεριαλισμό Δεξιά επιχειρεί να φορέσει ένα νέο προσωπείο. Είναι όμως νωπές οι μνήμες στο λαό από την περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή, της χειρότερης και αντιλαϊκότερης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης. Και δεν πρέπει να αφήσουμε να ξεχαστούν.
Χρίστος Καραμάνος