Ξεκίνησα να πάω στη Γάζα, εγώ και άλλοι τριάντα από την Ελλάδα, κι άλλοι χίλιοι τριακόσιοι από σαράντα δύο χώρες του κόσμου. Φιλόδοξο σχέδιο! Αν σκεφτεί κανείς ότι η Γάζα είναι αποκλεισμένη εδώ και χρόνια από αέρα, ξηρά και θάλασσα… Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι σε μια φυλακή.
Μόνο μέσω της Ράφα, από τα σύνορα της Αιγύπτου, θα μπορούσαμε να μπούμε στη Γάζα. Δεν μας άφησαν να φτάσουμε εκεί. Δεν καταφέραμε ούτε από το Κάιρο να φύγουμε.
Μείναμε λοιπόν εκεί. Αυτό σημαίνει ότι η αποστολή απέτυχε; Αν ο στόχος ήταν να μπούμε στη Γάζα, μπορείς να πεις ναι. Αλλά νομίζω ότι κάτι λείπει… Ο στόχος δεν ήταν αυτός. Μπαίνοντας στη Γάζα, απαιτώντας να μπούμε στη Γάζα, στην ουσία ζητούσαμε να σπάσει ο αποκλεισμός της Γάζας. Αυτός που έχει επιβάλει το σιωνιστικό Ισραήλ – αλλά όχι μόνο του. Αυτό αποδείχτηκε τελικά: τον αποκλεισμό τον επιβάλλει και η Αίγυπτος. Αλλά και η διεθνής κοινότητα, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο νέο τείχος που φτιάχνεται στα σύνορα με την Αίγυπτο. Κλείνει τα μάτια μεν, ανοίγει τα χέρια δε, και στηρίζει, ακόμα και οικονομικά, αυτό το νέο τείχος. 20 μέτρα κάτω από τη γη. Να κλείσουν τα τούνελ ανεφοδιασμού.
Μείναμε λοιπόν εκεί. Στην αρχή ίσως λίγο αμήχανοι… Όχι όμως άπραγοι, παρά την πίεση από την ασφάλεια και την αστυνομία, παρά τη διάλυση στη γέννησή της οποιασδήποτε προσπάθειας συντονισμού μας, οποιασδήποτε απόπειρας μαζικής κινητοποίησης.
Κι όμως, βρήκαμε τρόπους να πιέσουμε, να απαιτήσουμε: από την απεργία πείνας της 85χρονης Έντι Έπσταϊν, την κατάληψη μπροστά στη Γαλλική Πρεσβεία από τριακόσιους Γάλλους, την προσπάθεια ομάδων, σε διαφορετικούς χρόνους και με κάθε μέσο, να πάνε προς τα σύνορα, τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επίσκεψη Νετανιάχου, μέχρι την αιφνιδιαστική πορεία της 31ης Δεκέμβρη, όπου οι δυνάμεις ασφαλείας έχασαν την ψυχραιμία τους και την “ευγένειά” τους και έδειξαν λίγο από τον καθημερινό, τον πραγματικό τους εαυτό, ξυλοκοπώντας τους διαδηλωτές.
Και φάνηκε κάποια στιγμή ότι η πίεση απέδωσε: Όταν ο Μουμπάρακ σε ένδειξη υποχώρησης επέτρεψε σε εκατό να περάσουν. Η πρόταση έγινε δεκτή, αλλά με πολύ προβληματισμό, τόσο από τους “έξω” όσο και από τους “μέσα”.
Και στη συνέχεια η ανατροπή. Το όχι. Όχι βέβαια. Όταν το υπουργείο Εξωτερικών αναφέρει στην ανακοίνωσή του ότι οι εκατό είναι οι πραγματικοί αλληλέγγυοι και οι υπόλοιποι είναι συνωμότες και χούλιγκαν; Όχι, λοιπόν. Είμαστε όλοι συνωμότες. Είμαστε όμως και όλοι αλληλέγγυοι στον Παλαιστινιακό λαό. Και ας μην μπούμε ποτέ στη Γάζα. Ή μάλλον, θα μπούμε, όταν πραγματικά ελευθερωθεί. Αυτό δεν κατάλαβαν οι ογδόντα τέσσερις που τελικά πέρασαν.
Ο σκοπός δεν ήταν να μπούμε. Ήταν να μπορούμε να μπούμε, μα κυρίως να μπορούν να μπουν και να βγουν οι κάτοικοι της Γάζας. Είναι ένας δείκτης ελευθερίας.
Η αποστολή αυτή, λοιπόν, μπορεί να μην έφτασε, να μην κατάφερε να σπάσει τον αποκλεισμό, κατάφερε όμως να ξαναφέρει το θέμα στο προσκήνιο. Να το επαναφέρει στη μνήμη. Αλλά κατάφερε και να στείλει ένα μήνυμα στους ισχυρούς του κόσμου: Όπου υπάρχει καταπίεση θα υπάρχει και αντίσταση. Και θα υπάρχουν και νίκες. Όπως αυτή του Viva Palestina, του κονβόι που κατάφερε να σπάσει τον αποκλεισμό, κατάφερε να περάσει, παρά τις δυσκολίες, παρά τα εμπόδια. Παρά την τρομοκράτηση και την καταστολή.
Δεν μπήκα. Εγώ και οι άλλοι χίλιοι τριακόσιοι. Αλλά νομίζω τελικά ότι ο δρόμος, αν και μακρύς ακόμα, είναι λιγότερος τώρα. Και όλο και λιγότερο μοναχικός. Και ο στόχος ίδιος: Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Μαρίνα Μπρέστα