Όποια στοιχεία κι αν κοιτάξει κανείς δεν δυσκολεύεται να καταλάβει ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε μια πρέσα, η οποία θα συνθλίβει όλο και περισσότερο τα δικαιώματα αλλά και το βιοτικό τους επίπεδο. Η δραματική αύξηση των απολύσεων, η απροκάλυπτα άγρια λιτότητα, το άνοιγμα του ασφαλιστικού με όρους Σπράου, η φοροεπιδρομή που έρχεται δεν αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμούς και ψευδαισθήσεις. Και οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά αμφιβολία για το τι τους περιμένει και το ποιοι θα κληθούν, για άλλη μια φορά, να πληρώσουν την κρίση και τη χρεοκοπία, είτε γίνει είτε όχι.
Μάλιστα, κάποιοι «καταδικασμένοι» τόλμησαν να αμφισβητήσουν τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται και να διεκδικήσουν ένα πιο ανθρώπινο αύριο. Στο σκηνικό του εργασιακού μεσαίωνα όλοι είναι παρόντες: οι εργαζόμενοι, το κράτος, οι εργοδότες, οι «εντεταλμένοι» δημοσιογράφοι, οι καθηγητές, οι θεσμικοί παράγοντες. Οι μόνοι που φαίνεται να λείπουν είναι η ηγεσία των συνδικάτων, η οποία φρόντισε μέσα σε όλο αυτό τον καταιγισμό μέτρων και ανακοινώσεων να μη βρει να πει ούτε μία λέξη (αν εξαιρέσουμε τις καταγγελίες του Παναγόπουλου για τους εργαζόμενους με stage). Οι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται και επισήμως στο στόχαστρο, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι υπό απόλυση, και η ΑΔΕΔΥ δεν μπόρεσε να εξαγγείλει ούτε μία απεργία, όταν, πριν μερικούς μήνες, είχε σπάσει ρεκόρ απεργιακών κινητοποιήσεων. Ο πρόεδρός της δεν βγήκε να πει έστω και μία λέξη υποστήριξης όσων πλήττονται ή κινητοποιούνται. Όσο για τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, αφού παρέστησε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο στο θέμα των stage, σιώπησε. Ούτε και η τυπική αντιπαράθεση ενόψει του προϋπολογισμού δεν έγινε. Υποθέτουμε ότι και οι δυο θα είναι λαλίστατοι στον κοινωνικό διάλογο, αλλά κι εκεί ακόμα δεν ακούσαμε κάποια αντίδραση στις προκλητικές προτάσεις Λοβέρδου. Μάλλον ζούμε ιστορικές μέρες όπου η έννοια του «κυβερνητικού συνδικαλισμού» αναβαθμίζεται ξεπερνώντας τα προσχήματα και αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο με την απουσία, προς το παρόν – αν χρειαστεί η ενεργητική παρουσία στο μέλλον, όλα δείχνουν πως αυτή δεν θα είναι με τη μεριά των εργαζομένων αλλά εναντίον τους.
Μόνο που το καζάνι βράζει, και το ξέσπασμα δεν πρόκειται να αγνοήσει τους επαγγελματίες θεσιθήρες που έγιναν σπουδαίοι θεσμικοί παράγοντες στις πλάτες των εργαζομένων. Δύσκολοι καιροί για καρέκλες…
Ν.Ν.