Στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας έδωσε στη δημοσιότητα τις προτάσεις της η επιτροπή εμπειρογνωμόνων για την επισφαλή εργασία. Η επιτροπή ασχολήθηκε με τις ελαστικές ή αφανείς μορφές απασχόλησης και προτείνει μέτρα για την προστασία των εργαζόμενων από την ανεξέλεγκτη κατάσταση, η οποία κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στην αγορά εργασίας. Αυτό υποτίθεται ότι είναι το αντικείμενο και η συνεισφορά της.
Μόνο που οι προτάσεις της αποφεύγουν να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση πάνω στα στοιχειωδέστερα δικαιώματα, με πρώτο και κύριο το δικαίωμα στη σταθερή και πλήρη εργασία. Χαρακτηριστικό είναι ότι καμιά μορφή ελαστικής ή άτυπης εργασίας δεν καταργείται. Όλες διατηρούνται με μικρές, πραγματικές ή πλασματικές, βελτιώσεις. Για παράδειγμα, για να μπορέσει ένας εργαζόμενος με μπλοκάκι να ζητήσει την υπογραφή σύμβασης αορίστου χρόνου με τον εργοδότη του, θα πρέπει να δουλεύει αποκλειστικά σε έναν εργοδότη για τρεις μήνες. Αν όμως δουλεύει σε δυο εργοδότες, δεν θα προκύπτει εξαρτημένη σχέση (λες και δεν υπάρχουν εργαζόμενοι οι οποίοι εργάζονται σε δυο ή τρεις δουλειές). Και το μπαλάκι ρίχνεται στον εργαζόμενο, ο οποίος θα πρέπει να ζητήσει την υπογραφή της σύμβασης χωρίς να εξασφαλίζεται η υποχρέωση του εργοδότη να την υπογράψει. Μπορεί θαυμάσια να τον απολύσει ή να τον απειλήσει με απόλυση και να συνεχίσει τη δουλειά του.
Αντίστοιχα, για τις διαθεσιμότητες, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την εκ περιτροπής εργασία, μπαίνουν ορισμένοι μικρής σημασίας περιορισμοί, και το σοβαρό μέτρο είναι η διαβούλευση με το συνδικάτο. Δηλαδή, απλά γίνονται και οι συνδικαλιστές συνένοχοι της ελαστικοποίησης, και μάλιστα την εποχή κατά την οποία τα συνδικάτα την έχουν αποδεχτεί και επισήμως.
Για τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους προτείνεται να υπάρξει όριο στις συμβάσεις ενοικίασης (8 συν 8 μήνες) και μετά διακοπή 45 ημερών, για να μη θεωρηθεί ο εργαζόμενος αορίστου χρόνου. Τέτοιο δούλεμα…
Ανάλογα ανούσια μέτρα προτείνονται και για τις υπόλοιπες μορφές επισφαλούς εργασίας, χωρίς στην ουσία να αναγκάζονται οι εργοδότες να πάρουν κάποια μέτρα για τον περιορισμό της ούτε να καταργείται κάποια μορφή, ακόμα και ακραία. Τυπικό παράδειγμα οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι και οι εργολαβίες, οι οποίες δεν καταργούνται.
Και όλα αυτά, όταν το αίτημα της γενιάς των 600 ευρώ αλλά και όλης της νεολαίας είναι η κατάργηση της επισφάλειας και η πλήρης και σταθερή δουλειά για όλους.
Ο πίνακας που δημοσίευσαν Τα Nέα, την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009, δίνει μια εικόνα για το για πόσους ανθρώπους μιλάμε, όταν αναφερόμαστε στην επισφαλή εργασία.
Κ.Κ.